Στη μνήμη του αείμνηστου καθηγητή κ. Σπηλιωτόπουλου
γράφει ο κύριος ANTΩNHΣ MAKPYΔHMHTPHΣ, KAΘHΓHTHΣ ΔIOIKHTIKHΣ EΠIΣTHMHΣ THΣ NOMIKHΣ ΣXOΛHΣ TOY ΠANEΠIΣTHMIOY AΘHNΩN.
«AMAPANTH MNHMH EΠAMEINΩNΔA ΣΠHΛIΩTOΠOYΛOY, AKAΔHMAIKOY” Ipsissima Verba Επαμεινώνδα Π. Σπηλιωτόπουλου, Ακαδημαϊκού Εκδημία Φιλοσόφου 24. ΙΙ. 2022 Δεν ήμουν εκεί, γιατί ασθενούσα. Ο ίδιος με είχε αποτρέψει να είμαι παρών, γιατί μελαγχολούσα. Ήταν και μια παλιά ασθένεια, που με ταλαιπωρούσε από καιρό κι ο ίδιος με ενθάρρυνε, όπως πάντα, να απαλλαγώ σύντομα απ’ αυτήν, πράγμα που δεν είχα καταφέρει ακόμα.
Τα τελευταία του λόγια που θυμούμαι ήταν – ‘Μην αργείς, ο Θεός έρχεται τώρα να μας συναντήσει’. Ύστερα απ’ αυτά ακολούθησε σιωπή και μετά σύντομοι χαιρετισμοί. Τι εννοούσε ο καθηγητής με τα λόγια αυτά, που θυμίζουν αίνιγμα φιλοσόφου; Οι μαθητές του δεν κατάφεραν ακόμα να ξεδιαλύνουν, αλλά θ’ αποτολμήσω μιαν ερμηνεία, αφού προσδιοριστούν τα ερωτήματα. Σε ποιον απευθύνεται ο καθηγητής λέγοντας ‘μην αργείς’; Ίσως στον καθένα από εμάς τους μαθητές και φίλους, νεώτερους φίλους, που βρίσκονται μακρύτερα από το σημείο. Ποιο σημείο; Του θανάτου ή της αυτογνωσίας; Σε τι αργοπορούμε να φθάσουμε; Και από ποιο σημείο βρισκόμαστε ακόμα μακριά; Και όταν αναγγέλλει την άφιξη ενός Θεού, που είναι μέσα μας, τι εννοεί; Μήπως ότι είναι μέσα μας εν μέρει κι όχι εν όλω, δυνάμει και όχι ενεργεία; Και γιατί έρχεται ‘τώρα’; Πού βρίσκεται αυτό, το ‘τώρα’, πότε επέρχεται η πλήρης συνάντηση με το θείον; Τη στιγμή του θανάτου; Είναι δυνατόν; Μα τότε δεν φεύγει το πνεύμα από τον άνθρωπο; Και πώς είναι δυνατόν να συναντηθεί κανείς με το θείον, αν όχι πνευματικά; ‘Μην αργείς’, λέει ο αποχωρών ακαδημαϊκός, ‘έρχεται τώρα να μας συναντήσει το θείον’. Πρόσεξε μήπως είσαι απών. Σπεύδε, λοιπόν. Γιατί αυτό που έχουμε μέσα μας δεν μπορεί να τελειωθεί παρά μόνον έως την έσχατη και κορυφαία στιγμή του βίου. Μήπως, εν τέλει, ήθελε να μας πει με τούτη τη φράση ο καθηγητής ότι θνήσκειν και φιλοσοφείν, σκέπτεσθαι και ζην συναντώνται κάποια στιγμή, και πρέπει να είμαστε εκεί; Είτε γιατί θνήσκουμε δίχως πίστη και σκέψη, είτε γιατί προβαίνουμε σε σκέψεις άνευ βάθους και κενές νοήματος ζωής… ‘Σπεύδε’, λοιπόν, ‘και μην αργείς’.
Ο Θεός που είναι μέσα μας (η σκέψη και το πνεύμα, δηλαδή) αγγίζει τώρα τη θνητή ύπαρξή μας και την μετατοπίζει στο άπειρο του αιωνίου. Στην αφθαρσία αμάραντης μνήμης.
Μετά σιωπή, εσαεί.
Σε ηλικία 97 ετών
Απεβίωσε την Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2022, σε ηλικία 97 ετών, ο ακαδημαϊκός Επαμεινώνδας Σπηλιωτόπουλος.
Ο εκλιπών γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1925. Σπούδασε Νομικά, Οικονομικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι και ανηγορεύθη διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Παρισίων (1955) (βραβείο Nομικής Σχολής Παρισίων) και Αθηνών (1963). Το 1969 εξελέγη υφηγητής και διορίσθηκε το 1973, ενώ το 1974 διορίσθηκε ως έκτακτος και το 1978 ως τακτικός καθηγητής του Διοικητικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου δίδαξε μέχρι το 1993, οπότε και αποχώρησε ως ομότιμος. Το 2005 ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Άσκησε δικηγορία στο Συμβούλιο της Επικρατείας και σε διεθνείς διαιτησίες. Διατέλεσε πρόεδρος της Eν Aθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, του Ιδρύματος Διοικητικού Δικαίου Μ. Στασινόπουλου και μέλος του Δ.Σ. άλλων Επιστημονικών Σωματείων της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έχει τιμηθεί με τα μετάλλια Εξαίρετων Πράξεων και Εθνικής Αντίστασης. Ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίων Aix-Marseille III, Paris II, Louvain, Lille II, Temple (H.Π.A.) και επίτιμος εταίρος του University College του Λονδίνου. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Aix-Marseille III, Paris I, University College και Temple και συμμετείχε σε μεγάλο αριθμό διεθνών συνεδρίων με γραπτές ανακοινώσεις. Συνέγραψε σημαντικό αριθμό αυτοτελών έργων, εκ των οποίων πολλά έχουν μεταφρασθεί στα γαλλικά και στα αγγλικά.Στη διάρκεια της λαμπρής σταδιοδρομίας του καταξιώθηκε ως κορυφαίος νομικός επιστήμονας και καθηγητής, ενώ αποτέλεσε σημείο αναφοράς στον τομέα του Διοικητικού Δικαίου στην Ελλάδα.
Υπήρξε διακεκριμένο τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στον κλάδο του «Δημοσίου Δικαίου» από το 2001, Πρόεδρος το 2014, καθώς και γνωμοδοτoύν μέλος της Νομικής Επιτροπής της Ακαδημίας Αθηνών επί σειρά ετών. Υπηρέτησε και τίμησε τις θέσεις αυτές με υψηλό φρόνημα ευθύνης, οξυδέρκειας και αποτελεσματικότητας.
Τα μέλη, οι ερευνητές και οι υπάλληλοι της Ακαδημίας Αθηνών εκφράζουν τα ειλικρινή συλλυπητήριά τους προς την οικογένεια και τους οικείους του. Η Ακαδημία Αθηνών ανήρτησε μεσίστια τη σημαία του Μεγάρου της επί τρεις ημέρες από την εκδημία του εκλιπόντος.
